Verhaal zes uit verhalenreeks naar Coming Out Day ’20
Toen ik mijn ouders vertelde dat ik erachter kwam dat ik op mannen val, hebben ze pas na een paar weken reactie gegeven. Nooit heb ik ze gevraagd of dit kwam omdat ik het ze in een brief had verteld of omdat ze destijds zo geschrokken waren.. Wat ik wel nog weet is het moment dat we er over zijn gaan praten.
Na een avond met mijn beste vriendin wat gedronken te hebben kwam ik thuis en trof mijn ouders wachtend aan tafel aan, het was immers over twaalven en ik had voor de zondag thuis moeten zijn.
In de flink aangeschoten staat durfde ik ze eindelijk te vragen; “pap en mam, hebben jullie die brief eigenlijk nog wel eens gelezen die ik jullie heb geschreven.” De precieze reactie die ze me toen gaven ben ik intussen vergeten maar ik weet nog goed dat ze iets zeiden als: “een collega van ons kent iemand in kerk die dit ook had. Hij heeft een cursus in Amsterdam gedaan om ‘normaal’ te worden.”
Ik schrok hier van maar was tegelijkertijd niet verbaasd; ik had immers niet voor niets na het schrijven van de brief mijn koffers gepakt en gewacht op het moment dat ik er uit gegooid zou worden. Gelukkig is dat nooit gebeurd maar de reactie bleef ook uit tot dit moment s ’nachts aan tafel. Een echt gesprek voeren over dit onderwerp is nooit meer goed gedaan. Altijd als we over dit onderwerp begonnen werden er teksten uit de bijbel bij gehaald en dat was juist iets waar ik mij als puber enorm van af probeerde te zetten.
Op mijn 18e ben ik gelijk uit huis gegaan. Ik had niet het gevoel dat ik thuis mijzelf kon zijn. Vanaf dat moment kwam ik niet vaak meer thuis. Als ik thuis was ging het vaak over wat God zou vinden van mijn keuzes en of ik nog wel naar kerk ging. Thuis voelde het steeds alsof ik werd beoordeeld over het leven dat ik leidde. Op een gegeven moment heb ik ook uit frustratie gezegd dat ik het er thuis hier niet meer over wilde hebben, iets wat ik ze al veel eerder had willen zeggen. Maar ja, wie wilt nou zijn ouders, die toch het beste met je voorhebben, op deze manier pijn doen? Toch werd het tijd dat ze besefte dat ik verantwoordelijk ben voor de keuzes die ik maak.
Na een aantal jaar werd het wat rustiger. We hadden beiden kunnen wennen aan het idee dat we het op dit punt niet eens zouden worden. Mijn ouders leerde mijn nieuwe vriend kennen, dit ging allemaal goed en er werd op een sportieve manier mee omgegaan. Ondanks dat ik weet dat het mijn ouders veel verdriet bezorgt, koos ik hierin toch mijn eigen weg.
Op het moment dat mijn vriend en ik ons verloofde durfde ik dat niet aan mijn ouders te vertellen. Na een aantal weken kon ik het niet langer verborgen houden en heb ik het ze na een etentje bij mij thuis verteld. Even snel tussen neus en lippen door op het moment dat ze weggingen. De reactie die ze toen gaven heeft enorm veel voor mij betekend. Mijn vader zei: “je weet wat we hier van vinden en hoe wij er over denken maar het is voor ons ook belangrijk dat jullie samen gelukkig zijn.”
Dat was het moment waarop ik besefte van hoe ver we gekomen zijn! Tegenwoordig vind ik het weer fijn om naar mijn ouders te gaan.
Heeft dit verhaal je geraakt en wil je daarover verder in gesprek? De inzender is bij ons bekend. Je kan ons bereiken via HWLHBT@gmail.com of volg ons op Facebook HWLHBT
– namens belangengroep LHBTI+ Hoeksche Waard